Historia flagi Niemiec

Dane techniczne obecnej flagi Niemiec.

Nasze flagi Niemiec są produkowane w tradycyjnym stosunku 2:1 stosowanym dla flag narodowych w Chinach, więc ta flaga będzie pasować do innych o tym samym rozmiarze, jeśli wywieszasz kilka flag razem. Używamy dzianiny poliestrowej klasy MOD, która została przetestowana pod kątem trwałości i przydatności do produkcji flag.

Opcja tkaniny: Możesz użyć również innych tkanin. Na przykład przędzy poliestrowej, materiału poly max.

Dostępne rozmiary: od 12”x18” do 30'x60'

Czarny Czerwony Złoty

Pochodzenia czerni, czerwieni i złota nie można ustalić z żadnym stopniem pewności. Po wojnach wyzwoleńczych w 1815 r. kolory przypisywano czarnym mundurom z czerwonymi lamówkami i złotymi guzikami noszonym przez Korpus Ochotniczy Lützow, który brał udział w walkach z Napoleonem. Kolory zyskały dużą popularność dzięki zdobionej złotem czarno-czerwonej fladze Jena Original Student Fraternity, do której należeli weterani Lützow.

Jednak narodowa symbolika barw wywodziła się przede wszystkim z faktu, że niemiecka opinia publiczna błędnie uważała, że ​​są to barwy dawnego Cesarstwa Niemieckiego. Podczas Festiwalu Hambach w 1832 r. wielu uczestników niosło czarno-czerwono-złote flagi. Barwy stały się symbolem jedności narodowej i wolności mieszczańskiej i były niemal wszechobecne podczas rewolucji 1848/49. W 1848 r. Frankfurt Federalny Sejm i Niemieckie Zgromadzenie Narodowe ogłosiły, że czerń, czerwień i złoto będą barwami Związku Niemieckiego i nowego Cesarstwa Niemieckiego, które miało zostać utworzone.

Czarny Biały Czerwony w Cesarskich Niemczech

Od 1866 roku zaczęło wyglądać na prawdopodobne, że Niemcy zostaną zjednoczone pod pruskim przywództwem. Kiedy w końcu tak się stało, Bismarck zainicjował zastąpienie czerni, czerwieni i złota jako barw narodowych czernią, bielą i czerwienią. Czerń i biel były tradycyjnymi kolorami Prus, do których dodano czerwień, symbolizującą miasta hanzeatyckie. Chociaż, jeśli chodzi o niemiecką opinię publiczną i oficjalną praktykę krajów związkowych, czerń, biel i czerwień miały początkowo nie więcej niż nieistotne znaczenie w porównaniu z wysoce tradycyjnymi kolorami poszczególnych krajów związkowych, akceptacja nowych barw imperialnych stale rosła. Za panowania Wilhelma II zaczęły one dominować.

Po 1919 r. specyfikacja kolorów flagi podzieliła nie tylko Weimarskie Zgromadzenie Narodowe, ale także niemiecką opinię publiczną: szerokie kręgi społeczeństwa sprzeciwiały się zastąpieniu kolorów cesarskich Niemiec kolorami czarnym, czerwonym i złotym. Ostatecznie Zgromadzenie Narodowe przyjęło kompromis: „Barwy Rzeszy będą czarne, czerwone i złote, flaga będzie czarna, biała i czerwona z kolorami Rzeszy w górnej ćwiartce masztu”. Biorąc pod uwagę brak akceptacji wśród szerokich kręgów społeczeństwa krajowego, trudno było, aby czerń, czerwień i złoto zyskały popularność w Republice Weimarskiej.

Barwy ruchu na rzecz jedności i wolności

W 1949 r. Rada Parlamentarna zdecydowała, przy zaledwie jednym głosie sprzeciwu, że czerń, czerwień i złoto powinny być kolorami flagi Republiki Federalnej Niemiec. Artykuł 22 Ustawy Zasadniczej określił kolory ruchu na rzecz jedności i wolności oraz pierwszej Republiki Niemieckiej jako kolory flagi federalnej. NRD również zdecydowała się przyjąć czerń, czerwień i złoto, ale od 1959 r. dodała do flagi emblemat młota i cyrkla oraz otaczający go wieniec z kłosów zboża.

3 października 1990 r. Ustawa Zasadnicza została przyjęta również we wschodnich krajach związkowych, a czarno-czerwono-złota flaga stała się oficjalną flagą zjednoczonych Niemiec.

Dziś kolory czarny, czerwony i złoty są uznawane na szczeblu krajowym i międzynarodowym bez kontrowersji i reprezentują kraj otwarty na świat i szanowany pod wieloma względami. Niemcy powszechnie utożsamiają się z tymi kolorami, co zdarzało się rzadko w ich burzliwej historii – i nie tylko podczas Mistrzostw Świata w piłce nożnej!